موانع خصوصی سازی امکانات ورزشی دانشگاه های دولتی ایران

هدف از این پژوهش، شناسایی و اولویت­بندی موانع خصوصی­سازی امکانات ورزشی دانشگاه های دولتی ایران بود که با استفاده از روش پیمایشی به انجام رسید. نمونه ی آماری این پژوهش شامل اعضای کمیسیون اقتصادی و کمیسیون اصل 44 مجلس، کارشناسان سازمان خصوصی­سازی، اعضای هیئت علمی رشته­ های اقتصاد و تربیت ­بدنی دانشگاه­ های دولتی کشور، اعضای شرکت شهرک­ های صنعتی، اعضای اتاق بازرگانی استان­ها و سرمایه­ گذاران شهرک های صنعتی بودند که به صورت هدفمند از اضلاع مثلث خصوصی­ سازی انتخاب شدند. روش­های کیفی و کمی شامل مطالعۀ ادبیات پژوهش، مصاحبه ی عمیق، کدگذاری سیستماتیک، تحلیل عاملی اکتشافی و تحلیل سلسله مراتبی که به صورت مناسبی با یکدیگر ترکیب شده بودند، فرآیند این پژوهش را تشکیل می­ دادند. یافته­ های پژوهش نشان داد که در ضلع نهادهای سیاست گذار و مجری موانع خصوصی­سازی امکانات ورزش دانشگاه­ ها به ترتیب اولویت عبارتند از موانع سیاسی (361/0)، برنامه­ ریزی ـ راهبردی (226/0)، مدیریتی ـ اجرایی (158/0)، فرهنگی ـ اجتماعی (133/0)، قانونی (090/0)، کلان سرمایه گذاری (055/0)، اقتصادی (052/0) و بازاریابی (025/0). همچنین در ضلع دستگاه واگذارنده موانع شناسایی شده به ترتیب اولویت عبارت از موانع برنامه ریزی ـ راهبردی (316/0)، مدیریتی ـ اجرایی (239/0)، سیاسی (197/0)، نوسازی سازمانی (117/0)، فرهنگی ـ اجتماعی (101/0) و فردی (030/0) بودند. در ضلع بخش خصوصی نیز موانع شناسایی شده به ترتیب اولویت عبارت از موانع اقتصادی (482/0)، خرد سرمایه گذاری (295/0)، فرهنگی ـ اجتماعی (170/0) و حرفه­ای ـ تخصصی (053/0) بودند. بنابراین اجرای سیاست خصوصی­سازی نیازمند تعیین چشم­اندازها و ایجاد برنامه­ های بلندمدت و کوتاه ­مدت برای دستیابی به آنهاست. تنها در چنین شرایطی است که خصوصی­ سازی به عنوان راهکاری اثربخش برای انجام اصلاحات و افزایش بهره­وری امکانات ورزشی دانشگاه­ ها مطرح خواهد بود.